Baardwijk JO11-1 in extremis langs Olympia’60

Met de nare nasmaak van de vorige wedstrijd nog in onze mond, betraden we het veld om te spelen tegen de JO11-1 van Olympia’60. Een voor ons onbekende ploeg die de eerste wedstrijd dik had gewonnen en daarmee op de tweede plaats in de ranglijst terecht was gekomen. Er was dus sprake van een heuse topper. Het was heerlijk voetbalweer. Misschien een beetje fris nog, zo rond de klok van half negen, maar toch. Het zonnetje scheen en het veld was nog een beetje wit van de rijp.

We startten weer met de voor ons inmiddels gebruikelijke opstelling: Kaj op doel, Dilano, Stefano en Ted in de verdediging. Talha, Stefan en Jayson stonden op het middenveld en Kay begon als diepe spits. Imano en Berat hielden “de bank” warm.

Olympia’60 trapte af en zocht meteen de aanval. Wij waren nog niet helemaal wakker, zo leek het, want we gaven veel ruimte weg aan onze tegenstander. Toch was de eerste kans voor ons. Na een goed opgezette aanval over verschillende schijven, kwam de bal bij Kay terecht. Hij zag zijn kans schoon en schoot hard op goal. Helaas belandde zijn schot op de binnenkant van de paal en stuiterde voor de lijn weer weg. Pure pech. Olympia’60 had een sterke en grote middenvelder. Via hem liepen de meeste aanvallen. Wij zaten daar op het begin niet kort genoeg op, zodat er regelmatig gevaar dreigde. Ook de achterballen werden door deze speler genomen. Nadat we een paar keer bijna waren verrast door de lengte van de trap van deze jongen besloten we in die gevallen wat verder in te zakken. En dat werkte. Olympia’60 maakte vaak gebruik van de lange bal, die dan goed werd opgepakt door de spitsen. Daaruit ontstond het meeste gevaar. Uit een knappe aanval van onze tegenstander werd de bal scherp voor de goal gebracht. Wij lieten na om de bal weg te trappen of te onderscheppen, dus kon de spits de bal eenvoudig in het doel werken: 0-1. Dat was een domper voor ons. We hebben echter aangetoond dat we over de nodige veerkracht beschikken, dus de mouwen werden wat verder opgestroopt met de intentie om de gelijkmaker te forceren. Geleidelijk aan werden we sterker en drongen we de tegenstander terug. We waren wel te onrustig aan de bal en de passing was soms ronduit slecht. Het was niet onze beste wedstrijd zullen we maar zeggen. We kregen een paar goede kansen. Zo schoot Stefano hard op doel, maar via de keeper en wéér de binnenkant van de paal werd het een hoekschop. Onze hoekschoppen zijn altijd gevaarlijk. Zo ook vandaag. Helaas waren we net niet scherp genoeg voor de goal. Tot aan de rust veranderde er niets meer aan de stand.

In de kleedkamer hebben we aangegeven dat er harder voor elkaar gewerkt moest worden en dat we de duel moesten gaan winnen. We kregen voldoende kansen, maar die moeten we wel maken.

We voerden een tactische wijziging door. Stefano schoof door naar het middenveld, zodat we nog maar met 2 verdedigers speelden. Hierdoor konden we meer druk naar voren zetten en drukten we Olympia’60 terug in de verdediging. Onze tegenstander parkeerde daarop de spreekwoordelijke bus. Met man en macht werd geprobeerd om het doel schoon te houden en dat lukte vrij goed. We kregen talloze kansen om te schieten, maar nagenoeg alle schoten werd geblokt, of ze smoorden in een woud van verdedigers. Olympia’60 kwam er nog sporadisch uit. Maar één keer werd het echt gevaarlijk toen de spits 1 op 1 kwam met Kaj. Gelukkig bleef Kaj kalm en redde bekwaam. Ondanks deze belangrijke redding speelde ook Kaj niet zijn beste wedstrijd. Er waren er nog een paar die niet hun niveau haalden. Wellicht had dit te maken met het bezoek aan RKC op vrijdagavond, waardoor ze wel heel laat op bed lagen…

Zoals gezegd beschikken we over een behoorlijke veerkracht. Ondanks het feit dat het allemaal niet meezat, bleven we toch aandringen. Zeker in het laatste kwartier was het een echte belegering van het vijandelijke doel. En de aanhouder wint wordt wel gezegd. Eindelijk viel de meer dan verdiende gelijkmaker. Stefan kreeg de bal van Imano, speelde zijn man uit en haalde uit met rechts. De bal krulde mooi in de hoek buiten het bereik van de keeper: 1-1. Een flinke ontlading volgde en plotseling zag je dat ze er allemaal weer in geloofden. Met één punt werd geen genoegen genomen vandaag. De drie punten moesten koste wat kost bij Baardwijk blijven. We bleven drukken op de goal van Olympia’60. Het was vrouwen en kinderen eerst bij onze tegenstander. Het leek ze te gaan lukken om een punt mee te nemen naar Dongen. Totdat Stefano de bal kreeg, zich vrij speelde en de bal vol in de kruising krulde: 2-1. Ontzetting bij de tegenstander, euforie bij ons. Wat een wedstrijd, wat een karakter! Olympia’60 probeerde het nog wel, maar deze keer lieten we de kaas niet van ons brood eten en trokken we de wedstrijd over de streep. Na het eindsignaal werd de overwinning gevierd als een kampioenschap. En dat mocht ook wel, want we hebben de punten “voor de poorten van de hel weggesleept”. Zeker gezien de tweede helft was dit een terechte overwinning, maar een gelijkspel was niet onverdiend geweest voor onze tegenstander. De komende twee weken zijn we vrij. Na Carnaval mogen we weer aan de bak.