Baardwijk JO11-1 op zijn “Tottenhams” naar de winst in Raamsdonksveer.

Het was een mooie, zonnige ochtend toen we naar Raamsdonksveer vertrokken. Heerlijk voetbalweer, mooi sportpark en een tegenstander die in theorie te pakken was. We hadden er allemaal zin in.

We spraken af dat we vanaf het begin vol op de aanval zouden gaan spelen. De bedoeling was om een snelle goal af te dwingen, zodat wij vleugels kregen en de tegenstander de kopjes zou laten hangen. We begonnen ijzersterk aan de wedstrijd. We speelden de bal mooi over naar elkaar, er was rust aan de bal en we wonnen de duels. Niks aan de hand dus. We kregen ook de eerste kans van de wedstrijd. Berat kreeg de bal voor zijn voeten kon hem in het lege doel schieten. Helaas kreeg hij dat niet voor elkaar. Zo bleef het 0-0. We bleven drukken en kregen een paar hoekschoppen. Zoals zo vaak zijn die gevaarlijk, maar brachten ons niet de gewenste voorsprong. Stefan kon nog een keer aanleggen voor een schot van afstand, maar die werd vakkundig gekeerd door de keeper. De kansen bleven komen en RFC wankelde. Een schot van Baardwijk werd onreglementair gestopt met de handen. Daarmee werd een bijna zeker doelpunt voorkomen. De scheidsrechter kon niet anders dan een strafschop toekennen. Onze specialist met het hoogste percentage gescoorde strafschoppen is keeper Kaj. Het was dus logisch dat hij de strafschop mocht nemen. Hij stelde ons niet teleur en schoot de strafschop beheerst tegen de touwen: 0-1. Een mooie opsteker en wellicht een opmaat naar een hogere score. Dat viel echter tegen.

Na de eerste time-out sloop er iets in de ploeg wat er niet in hoort, namelijk gemakzucht. We waren opeens niet meer zo fel, wonnen geen duels meer en de beleving was verdwenen. Ook stonden we steeds veel te ver van onze tegenstander die daardoor zeeën van ruimte kreeg om te voetballen. RFC rook bloed en schakelde een tandje bij. We werden in het tweede kwartier behoorlijk onder druk gezet door RFC en we kwamen goed weg toen de spits van RFC de bal tegen de paal werkte in plaats van hem in het doel te schieten. In de rust hebben we geprobeerd om het weer op de rit te krijgen, maar dat viel niet mee. We kregen ruimte genoeg om te voetballen, maar we deden er niks mee omdat we niet durfden te voetballen. In het derde kwartier was het zo mogelijk nog slechter. De gelijkmaker kon niet uitblijven en nadat een mislukt schot van RFC pardoes voor de voeten van de hangende spits gevallen was, kon hij de stand gelijk trekken: 1-1. RFC had het momentum en werkte hard voor de overwinning. Ze geloofden erin en ze hadden de wil om te winnen. Iets wat bij ons op dat moment ontbrak. Niet lang na de gelijkmaker leden we dom balverlies op het middenveld. Iedereen was in de beweging naar voren, dus er stonden wat tegenstanders ongedekt. Daar werd perfect gebruik van gemaakt door onze tegenstander. De spits werd vrij gespeeld en hij kon een hoekje uitzoeken. Kaj stond prima te kepen, maar was kansloos op dit schot. Met een 2-1 achterstand brak het laatste kwartier aan. Met een donderspeech hebben we geprobeerd te redden wat er te redden viel. En als door een wonder zagen ze allemaal het licht. Vanaf de spelhervatting speelden we weer zoals we dat kunnen. Met inzet en overleg, met de wil om te winnen en fel op de bal. RFC werd terug gedrukt en we kregen legio kansen. Telkens werd er net een keer te veel gekapt en gedraaid en hadden we geen oog voor de medespelers. Als we dat goed hadden uitgespeeld hadden we al lang met 3-2 voor kunnen staan. Helaas maakten we vaak de verkeerde keuzes. En als er dan een keer geschoten kon worden, dan ging de bal huizenhoog over. Toch bleven we het proberen. En de aanhouder wint zeggen ze dan. Omdat RFC graag de derde goal wilde maken, lag er behoorlijk wat ruimte achter de verdediging. Dat had Ted goed gezien toen hij een lange bal gaf die over de verdedigers van onze tegenstander viel. Berat was attent en sjouwde erachter aan. Hij was als eerste bij de bal en schoot hem onberispelijk tegen het net: 2-2. Maar dit was nog niet genoeg, want om mee te blijven doen in de titelrace moesten we vandaag winnen. Ook RFC wilde voor de overwinning gaan, maar zij kwamen de laatste tien minuten niet meer in de buurt van Kaj. Met nog een minuut op de klok zetten we onze laatste aanval op. Die resulteerde in een hoekschop. Het was nu alles of niks, dus keeper Kaj ging mee naar voren voor de nodige stootkracht. Kay legde de bal goed, concentreerde zich en gaf een perfecte corner. De bal kwam bij keeper Kaj die de bal half raakte, maar wel net genoeg om de bal bij Talha te krijgen. Talha kon net het laatste tikje geven en de bal rolde tergend langzaam over de lijn: 2-3. Een oorverdovend gejuich was het gevolg. Er waren letterlijk nog 5 seconden te voetballen. Het moet ongelooflijk frustrerend en zuur geweest zijn voor RFC, maar voor ons was hij o zo lekker. Direct na de aftrap floot de jonge, goed fluitende scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd. De eerlijkheid gebied te zeggen dat RFC wel een puntje had verdiend. Het was van onze kant een wedstrijd die aan de het begin en aan het einde erg goed was. Alleen het middenstuk was een drama. Al doende blijven we nog in de strijd om de titel, alhoewel dat wel erg lastig gaat worden. De concurrenten spelen nog tegen elkaar en wie weet zijn er nog verrassende uitslagen. Dus we geven het nog niet op!